Ballade van de speelmannen

Twee gezworen kameraden
beliepen samen vele paden.
Ze doorkruisten gans het land
met luit, viool en stem bemand.
Ieder kende wel hun naam,
wist van de grote roem en faam
van Fiedelflier en Fluiteluit.
 
Gekleed in cape zeer flamboyant
op hun hoofd een hoed met brede rand,
brachten zij hun liedjes van plezier
met veel tralalala en tierelier.
Ook klonk er weemoed en verlangen
in het spel en de gezangen
van Fiedelflier en Fluiteluit.
 
Ze speelden op markten en pleinen
en lieten de menigte deinen.
Het volk vormde een vrolijke kring,
terwijl ieder aan hun lippen hing.
De woorden proefden rauw en zoet
en munten rinkelden in de hoed
van Fiedelflier en Fluiteluit.
 
Ze werden oud, kwamen op jaren
beroerden moeilijker de snaren.
Toen het zingen niet meer ging,
bleef er nog altijd de herinnering
aan dat betoverende stel
aan het lied, het wonderschone spel
van Fiedelflier en Fluiteluit.
 
Hennie Pen-Dijkema, 10 augustus 2024