De post

Hij zit op zijn post op de post,

bedient de wissels en seinen,

kent de treinenloop van a tot z,

hier ontgaat hem niets.

Wel vergeet hij soms zijn brood,

het ligt nog in de keuken en ik mag

het brengen, tien minuutjes lopen

en ik ben er, hij ziet mij komen.

Op bezoek in de post, maar pas op

daar komt een trein en ik verstop

mij achter het blok, kinderen

zijn verboden, het leidt af.

Hij blijft alert en op een keer

stormt hij naar buiten met vlaggen.

Een machinist dreigt door rood te gaan,

de trein komt nog net tot stilstand.

Wisseldienst, ook werken op zondag.

Wij gaan wandelen met moeder,

staan stil op de brug, hij kijkt al uit.

We zwaaien naar hem, mijn vader.

Hennie Pen Dijkema, 3 maart 2025